Na vele jaren trouwe aanwezigheid in de sprintraces van het DNRT, maakte het raceteam van Nolte Opslagsystemen op 18 augustus voor de eerste maal zijn opwachting in een langeafstandsrace.

Dat het geen eenvoudige dag zou worden, wisten alle betrokkenen voorafgaand aan de race al. Een endurance race brengt nou eenmaal een stel heel eigen uitdagingen voor mens en materieel met zich mee: De vier rijders moesten zich niet alleen opmaken voor een half etmaal concetratie, maar zichzelf ook voortdurend een tempo aanmeten dat de perfecte balans treft tussen snelheid en betrouwbaarheid. En de sleutelaars van Garage van der Stroom moesten, wat er ook zou gebeuren, bij elke pitstop weer paraat staan om de auto’s in topconditie te houden.

Alsof 720 minuten lang racen nog niet lastig genoeg is, besloot moeder natuur om de boel op 18 augustus maximaal op scherp te zetten. Al vanaf het krieken van de dag straalde de zon zijn verzengende hitte uit op heel Nederland, en Zandvoort vormde daarop zeker geen uitzondering. Voor tienduizenden zonaanbidders die daardoor eindelijk een welverdiende stranddag konden beleven een zegen, voor alle raceliefhebbers van het DNRT een vloek. Zo ook voor team Nolte Opslagsystemen, dat deelnam aan de 12 Uren van Zandvoort met twee Seat Ibiza cupauto’s die één transponder deelden.

Uiteraard was de racedag al begonnen voordat de kalender eindelijk 18 augustus aanwees. De avond voorafgaand aan de race werden de eerste voorbereidende stappen al gezet om het manschappen en machines klaar te stomen voor hetgeen komen ging. Bij afwezigheid van TintTotaal-personeel, was het aan de coureurs zelf om de stickers van gelegenheidssponsor SRS Bewaking op de auto’s aan te brengen. Ook kregen de ramen een extra poetsbeurt, werden de brandstoftanks afgevuld en de verse Toyo R888’s om het Braid lichtmetaal alvast op spanning gezet (en de regenbanden opgeborgen!). Nadat de voorbereidingen rondom het ‘blik’ waren afgerond, kon de rijdersbriefing beginnen. Voor de gelegenheid had ‘teamchef’ Johan Nolte endurancerace-expert Thomas Bakker gevraagd om zichzelf, zijn drie medecoureurs en alle niets minder belangrijke betrokkenen, een helpende hand toe te steken. Zijn tips? Water drinken, chips eten en kalm aan doen. Om maar weer eens een tamelijk oud en clichématig, maar daarom niet minder waar motorsportadagium van stal te halen: to finish first, you first have to finish.

Al maakte niemand zich de illusie dat een eerste plek binnen handbereik was. Want wanneer bijvoorbeeld de naam van Jan Lammers op de startlijst prijkt, weet je dat het geen makkelijke race wordt. Als je vervolgens nagaat dat de 12 Uren van Zandvoort voor veel teams uit het DNRT-endurance kampioenschap het hoogtepunt van het jaar vormt, rijst het vermoeden dat het wel eens een aardig lastige dag kan worden. En als het KNMI vervolgens aangeeft dat de temperatuur tot boven de 30 graden celsius zal uitkomen, weet je dat het een wel heel moeilijke opgave zal zijn om vooraan te finishen. Toch vertrok team Nolte vrijdagavond laat vol goede moed huiswaarts, om elkaar slechts 8 uur later weer te treffen in de paddock.

Daarmee werd eigenlijk een belangrijke regel overtreden, want tot echt goede nachtrust kwam het voor geen enkel teamlid. Ook de wagens verschenen niet helemaal ‘uitgerust’ aan de start. Tijdgebrek weerhield team Nolte ervan om met beide auto’s wat testwerk te verrichten. Iets wat eigenlijk broodnodig was, aangezien slechts een week voorafgaand aan de race nog compleet nieuwe Brembo remmerij in ontvangst was genomen van importeur RSU Motorsport. Gelukkig bracht het team een flinke bagage aan sleutel en race-ervaring mee naar pitbox 20, zodat het vertrouwen in een nuttige besteding van de sponsoreuro’s van IT Studio Hoorn en alle andere geldschieters hoog was. Om kwart voor acht werd de transponder van ‘Los Noltos’ bevestigd op auto nummer 79, en vertrok Johan richting de startgrid voor de eerste stint. Klokslag acht uur sprong het licht op groen en stormde het 46 auto’s tellende veld voor de eerste keer richting de Tarzanbocht. Vol spanning werd er door alle achterblijvende rijders en monteurs naar de beeldschermen getuurd, in afwachting van de eerste doorkomsttijden. De achteraan gestarte nummer 79 Seat knalde er in de tweede ronde al een snelle 2:10 uit, tot afgrijzen van Seat Endurance expert Thomas Bakker, die liever een conservatievere; start had gezien. Een paar ronden later viel de eerste crash inderdaad al te betreuren, toen de Golf TDI van ‘de buren’ uit pitbox 19 de vangrail in sloeg, met een Code 60 tot gevolg. De opluchting dat het niet ‘onze’ auto betrof was slechts van korte duur. Want nog geen half uur later verdween helaas ook onze eigen nummer 79 van de timingschermen. Paniek alom in de pits, want wat was er gebeurd?

Gelukkig bleek dat Johan Nolte binnenkort niet om de gunsten van de Fakkert Groep hoefde te gaan vragen. De opgelopen schade was niet van dien aard dat de hulp van ABS Autoschade nodig zou zijn. Laat staan dat Johan binnenkort bij GEFA Seat hoefde binnen te wippen voor een compleet ‘nieuwe’ Ibiza TDI. Neen, slechts een blokkerend wiel als gevolg van een kapotte aandrijfasbout bracht het hele team tot stilstand. Tot overmaat van ramp strandde de auto ver weg van de pits, en kon hij niet worden teruggesleept voor reparaties. Het DNRT kon niets anders doen dan de transponder terug naar de pits brengen, opdat de race kon worden voortgezet met auto nummer 84. Het was de beurt aan Marc om de race voort te zetten, maar ook die kwam al spoedig weer terug naar de pits. Teveel overstuur, luidde de klacht.

Een tegenslag voor het team, maar voor de monteurs het moment om zich te bewijzen. In no-time voorzagen zij de auto van spacers op de achteras om het overstuur tegen te gaan, en lijnden ‘m ter plekke uit om elk risico te vermijden. Ondanks hun inzet bleef de auto tamelijk overstuurd, en was het aan de racers om daar aan te wennen. Zo gezegd zo gedaan, en wat bij iedereen overheerste was de blijdschap dat er in elk geval een stint gereden kon worden. En een langdurige Code 60 bracht het DNRT eindelijk in staat om de nummer 79 auto terug naar de pits te slepen, terwijl Dries zijn rondjes in nummer 84 reed. Maar enige tijd nadat die het stuur aan Marcel had overgegeven, sloeg het noodlot wederom toe. De koppeling bleek niet in staat tegen langdurige pijniging en ging stuk. Met als gevolg dat Los Noltos het momentaan zelfs zónder auto moesten stellen. Maar dankzij keihard werk van de monteurs, was de nummer 84 halverwege de race alweer startklaar, en kon een begin worden gemaakt om de inmiddels tot 70 ronden opgelopen achterstand in te lopen.

Het mocht echter niet zo zijn, want een weerbarstige vierde versnelling, een haperende hoofdstroomschakelaar en een nukkig motormanagement, weerhielden de vier coureurs ervan om toptijden te noteren. Het was nu een kwestie van overleven geworden. Toch waren er ook genoeg positieve zaken te noteren. Het raceverloop aan de kop van het veld bijvoorbeeld. Na acht uren racen werden de nummer 1 en 2 E30 BMW’s slechts door een marge van 11 seconden gescheiden. Belangrijker was nog dat de sfeer op de baan uitmuntend was. Iedereen had merkbaar respect voor elkaar en stelde alles in het werk om de dag vooral schadevrij af te sluiten. Het gevecht dat iedereen tegen de hitte moest voeren was al hevig genoeg.

De flessen water vlogen gedurende de dag dan ook door in de pits. Evenals de stukjes vers gegrild Ekovlees van Commandeur, en de verkwikkende bekertjes koffie verzorgd door de automaat van Fortune. Want onderhoud aan het gestel is minstens net zo belangrijk als een goed lopende auto. Nietwaar? Mede daardoor lag er zelfs voor team Nolte een mooie afsluiting van de dag in het vooruitzicht. Na het vervangen van de hoofdstroomschakelaar en het motormanagement, en het dalen van de buitentemperatuur, ‘liep’ de nummer 79 Seat Ibiza TDI eindelijk naar behoren. Voorzien van verse banden en een lading ijskoude diesel, konden gedurende de laatste twee uren eindelijk weer de rondetijden van ’s ochtends worden benaderd. En dat met een haperende vierde versnelling, die per ronde zeker een seconde tijdverlies opleverde. De tijdstraffen die het DNRT oplegde om te hard rijden in de pits en inhalen onder geel te bestraffen, konden de sfeer dan ook geenszins verpesten. En toen de zwart-wit geblokte vlag eindelijk viel, was er naast opluchting ook weldegelijk teleurstelling te proeven dat de race dan toch op zijn eind was gekomen. Endurance racen heeft zichzelf andermaal bewezen als een aparte discipline, en eentje die de moeite waard is om je in te verdiepen. De bekers en bloemen die Los Noltos in ontvangst mochten nemen voor de derde plaats in de Seat-Modified klasse voelde daarom vooral als een aanmoediging om volgend jaar weer terug te komen.